Tiny Holthuis-van Ooijen oudste inwoonster van Noordenveld!

RODEN – Ze wilde er eigenlijk niets van weten, al die aandacht, maar toch liet Tiny Holthuis zich overhalen om deze mijlpaal te delen met de pers en burgemeester Klaas Smid. Zaterdag 9 maart mocht zij maar liefst 104 kaarsjes uitblazen en daarmee is ze de oudste inwoonster van de Gemeente Noordenveld. Het ontvangst is in het statige appartementencomplex Beek en Bosch waar ze alweer 23 jaar verblijft. Samen met nog een echtpaar is ze de langstwonende van het complex. Een prachtig uitzicht op het evenemententerrein zorgt ervoor dat ze altijd eerste rang zit bij evenementen die daar plaatsvinden. Op haar leeftijd mag ze zéker nog gezien worden als “dame”, al wuift ze deze uitspraak snel weg.

Terwijl schoondochter Ellen het bezoek voorziet van koffie en gebak, zorgt zoon Gert voor de verhalen over hun gezin en de historie van Roden. Tiny mag graag op de hoogte zijn van het reilen en zeilen in het dorp, maar nu haar gehoor en haar zicht haar steeds vaker in de steek laten wordt haar wereldje wel steeds kleiner. ‘Een gehoorapparaat daar wil ze niet aan’, vertelt Gert. ‘En we hebben ook al op meerdere manieren geprobeerd om het lezen van de kranten en het kijken van tv mogelijk te maken, maar kan gewoonweg niet omgaan met de techniek van tegenwoordig. Maar als ’s avonds het hek van het evenemententerrein te lang openstaat dan krijg ik meteen een belletje!’ 

Van Koekange naar Roden

In 1943 verhuist Tiny vanuit Koekange naar Roden. ‘Ik was altijd wel in voor een feestje en we werden toen (via via) eens uitgenodigd voor een tennisfeestje in Roden. Daar heb ik dan ook mijn man Tale leren kennen die voorzitter was van de tennisclub.’ De vlam sloeg over en ze pendelde geregeld heen en weer van Koekange naar de boerderij van de familie Holthuis in Roden die toentertijd nog op de plek stond waar Albert Heijn nu staat. ‘Ik stapte dan op de trein vanuit Koekange naar Groningen en vandaar ging ik met de tram (of tramlijn Groningen-Drachten) naar Roden.’ Na een tijdje heen en weer reizen werd het tijd dat ze haar intrede nam in de boerderij van de familie Holthuis alwaar ze het huishouden bestierde en de zorg voor de kinderen en de tuin op zich nam. De familie Holthuis kreeg 4 kinderen en inmiddels is dit uitgebreid met 8 kleinkinderen en maar liefst 12 achterkleinkinderen (en de dertiende op komst). ‘Ik ken van mijn vier kinderen de mobiele telefoonnummers uit mijn hoofd. Dat vinden ze bij de Thuiszorg ook nog steeds bijzonder.’ 

De familie kende een rijk leven op de boerderij. Naast haar taken in het voorhuis was Tiny ook voorzitster van de huishoudschool in Roden en zat ze in het bestuur van de overkoepelende organisatie van alle huishoudscholen in Drenthe. Haar man zat ook niet stil en zat ook in diverse besturen. ‘Onze contacten en sociale leven waren erg groot. Zoals er tegenwoordig met elkaar gecommuniceerd wordt, vind ik erg jammer. Mensen zijn veel op zichzelf.’ ‘Er was altijd veel bedrijvigheid op de boerderij,’ vult zoon Gert aan. ‘Door de sociale contacten van mijn ouders hadden we vaak leerlingen aan het werk van de landbouwschool hier in het dorp en had mijn moeder in het voorhuis vaak leerlingen van de huishoudschool over de vloer om het huishoudvak te leren. Mijn moeder was streng, maar wel zeer gastvrij.’ Dat blijkt ook uit het verhaal welke naar voren komt over de geëvacueerde gezinnen die naar Drenthe kwamen vanuit het Limburgse Velden begin 1945. ‘Ik heb geen moment getwijfeld of dit gezin welkom was bij ons in huis. Het zou in eerste instantie gaan om 2 personen, maar dit werden uiteindelijk een gezin met oma, vader, moeder en 3 kinderen. De moeder was zelfs hoogzwanger van een tweeling.’ ‘In die tijd werd ook net mijn broer geboren, dus het was aardig druk in huis met 3 baby’s erbij,’ vertelt Gert. Op het Julianaplein staat nog steeds een monument dat door de evacuees uit Velden is geschonken aan Roden als dank aan alle gastgezinnen die mensen hebben opgevangen in die tijd.

In de jaren die volgen gaan de kinderen uiteindelijk allemaal hun eigen weg en wil geen van hen de ouderlijke boerderij overnemen. Vader Holthuis besluit te stoppen en verkoopt de boerderij aan de Albert Heijn. De omliggende grond is deels woonwijk gewordenen een groot deel is nu de Golfbaan van Roden. Om haar heen heeft Tiny al veel veranderingen van het dorp meegemaakt in de loop van de jaren. ‘Boerderijen verdwenen en maakten plaats voor woningen. Je kunt je nu toch ook niet meer voorstellen dat wij vroeger de melkbussen bij de weg plaatsten en dat het melkgeld gewoon onder de deksel werd geplaatst? Ook hadden wij nog geen telefoon in die tijd en ging onze knecht op de fiets naar Koekange om bijvoorbeeld babynieuws te melden vanaf de boerderij. En dit allemaal op kussie-banden!’ 

Herinneringen 

Tiny zegt dat ze niet veel meer weet van vroeger, maar zo gaandeweg zijn er toch nog best veel herinneringen te delen. ‘Ik kom nu niet zoveel meer de deur uit, omdat ik steeds slechter ter been wordt, maar ik ga nog wel steeds elke twee weken naar de kapper. De man van de kapster haalt mij dan op in de auto. Hij is zelfs vandaag, tegelijk met mij, jarig!’ Kaartjes ontvangt ze ook nog steeds elk jaar van mensen van toen, zoals bijvoorbeeld van een zoon van een knecht die inmiddels zelf ook alweer 81 jaar oud is. ‘Hij komt elk jaar op de fiets vanuit Eelderwolde om een kaartje te brengen, zo bijzonder!’ 

Op de avond van haar verjaardag ging ze uit eten met haar kinderen en aanhang bij Jachtlust in Steenbergen. Dit zijn dan ook wel uitjes waar ze naar uit kan kijken, want van drukte en rumoer om haar heen krijgt ze geen genoeg als het gaat om de familie. ‘Eén keer per jaar komen we als voltallige familie bij elkaar. Dit is een grote groep en dan staat de hele dag in het teken van mijn moeder. Ze geniet dan van de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, maar ook van de honden en paarden die wij thuis hebben,’ zegt Gert. Nog niet oud genoeg om een gehoorapparaat te dragen en nog parmantig genoeg om elke twee weken naar de kapper te gaan, wie wil dat nu niet op deze leeftijd?