Kerstvekaansie vrogger
Toen wej indertied nog op de legere schoel zaten en kerstvekaansie kregen, haddden wej het hiel drok met allerlei dingen. Der was toen gien tillevisie en internet. En smart phones kuj allent maor over fanteseren. Toch hadden wej gien meuite um de tied deur te kommen.
Miestal lag der snej of ies. As der snej lag, dan maokten wej met mekaor snejpoppen en huulden wej snejbalgevechten., al dan niet met van snej gebouwde bunkers, um je tegen de op je aof gegooide ballen te bescharmen. Ien keer hebben mien breur en ik van snej een olifant maokt, die zöfs de Emmerkraant haalt hef, met foto en al. Ok heb wej met een groepie buurjongens een soort van schans maokt, waor wej met de slee aof kunden glieden. En um hum gladder te maoken, sproeiden wej der regelmaotig bej vörst met een gieter waoter over, zodat der een laogie ies op kwam. De schans was ungeveer 10 meter lang en 1 meter bried. Het begun was ongeveer anderhalve meter hoog en helde langzaom naor beneden aof. En op de grond luup de gliebaan gewoon een ende deur. Want daor geuten wej ok waoter op, dat ok ies weur. En nou was het de kunst um met de slee zo wied meugelijk deur te glieden. Dat was een geweldige stried um de verste te worden. Ik weet niet meer wel het wunnen hef, maor ik weet wal daw der lang met bezig west bint, want de leste restanten van de schans bint argens in april pas ontdeuit.
As der ies lag, dan hadden wej het drok met scheuvellopen. In het dörp zölf waren gien meugelijkheden, maor op verschillende plakken was het land onderlopen en daor gungen wej dan hen. Dat was makkelijker as op de iesbaan, want dan mussen wej eerst een paor kilometer fietsen.
Was der gien snej of ies, dan mussen wej oes veurbereiden op het carbidbusschieten. Eerst had je een Buismanblikkien en nao een jaor gung je over op een varfblik. Met melkbussen scheuten ze wal, maor daor heb ik nooit an metdaon, Ik vun het veuls te gevaorlijk. Ik zag iedere keer Klaos Krumink met zien schieve neus veur mej. Hej har bej dat schieten ‘n deksel tegen de kop kregen. Dat der flink scheuten weur over old en nej was te zien an de grote hoeveelheid aofgebraande lucifersstokkies nao Nejjaorsdag.
Op Nejjaorsdag gungen wej de hiele buurt deur um Nejjaor te winnen. Overal kregen wej wat drinken en rollegies of knieperties. Aj nog klein waren dan kreeg je as drinken kattenbloed (grenadine) of ranja, was je al wat older, dan drunk je schilletje (een hiel zuut citroendrankje met weinig alcohol) en dan gung je over op bier of bessenjenever.
Was je dan nog een paor daogen vrij van schoel, dan begunden wej alvast met het maoken van een paosvuur. Dat stun bej oes op het begun van een stukkie heideveld op ongeveer twieeneenhalve kilometer van het dörp. We fietsten daor hen, gewapend met zaag en biel. Die waren wej neudig um de braomstruken um te kriegen die op het paosvuur mussen. Soms was dat niet vlak in de buurt en maakten we van die takken bundels en die trökken wej dan met pakdraod um het lief gebunden naor het paosvuur toe. Aoldere jongs keken toe oaf wej dat wal goed deden. En dat mus wal, want as we dat niet deden, dan muchten wej niet op het paosvuur kommen as het in de braand steuken weur.
Kwamen wej toch, dan zulden ze oes zwart maoken. Nou dat wolden wej vanzölfs niet. Dus deden wej goed oes best. Eigenlieks was het hielemaol niet neudig west, want tiedens het opbranden was der gieniene die daorveur in anmarking kwam, dus maokten wej makaor maor zwart. Dat mus wal, want nao aofloop gungen wej immers met de zwarte kop bej de deuren in het dorp langs um de mensen schrik an te jaogen. Of ze dat ok deden was de vraog, maor wej hadden der schik an. En de zere kop, die je de aandere dagen had van dat smerige holtskool, nam je op de koop toe.
Bert Blaauw
