Martje Grondsma schrijft over Meindert de Mol
Was dat even schrikken. Nou har ik zomor n noam. Meindert. Het kon minner moet ik zeggen. Mor wat ze nou weer bedocht hemmen? Ze goan de mollen, dus mien soortgenoten tellen. Hoe zal dat ooit? O ze goan mollebulten tellen. Onner elke bult zit gien mol. Loat ik het zo zeggen, die mollebulten hemmen voak dezulfde boas. Of bewoner. Want as ik groaf dan mok ik voak meer as één mollebult. Dat gijt zomor. En zeker, as ik achter de wiefkes aan zit. Want er moeten weer nije moltjes mokt worden. Dat valt nog niet met, ien duuster. Lest docht ik, ik heb één te pakken, wast n kereltje. Nou wij kennen het fenomeen homo niet. Of lesbo. Tegenswoordig bennen er ok nog transgenders. Wij bennen of mantje of wiefke. Nou makklijker kent niet. Want zo ien duuster en wij zien slecht, ist gien kleinigheid een goed oarig wiefke te vienen. Ik moet eerlijk zeggen het lukt altied nog. Mor de kleintjes? Die zie ik nooit. En ons verstand schient niet zo bodde groot te weden. Wat wil je ok doar ien t duuster onner de grond.
En dan moeten we ok nog n wintersloap hollen. Mor deur die warme winters tegenswoordig lukt dat niet alte best. Dan denken jem dat wij altied zwart bennen. Er bennen ok witten. En dan vangen ze ons met n molleknip. Of ze wachten tot de grond beweegt, want dan bennen we aan t groaven en dan doen ze gauw de schop er onner en wippen ons er uut. Kriegen we een mep op e kop. Zo worden we doodmokt. Dan wordt ons de jas uuttrokken. Onze veltjes worden schoonmokt en op n plankje spiekert. Deur amateurs vanzulf. En te dreugen zet. Sums wordt er wat van mokt. Taskes. Voering ien winterjaskes. Warme pantoffeltjes. Wat zal ik nog meer bedenken? O ja beremutsen, mor dan van molleveltjes. En hiel vroeger moeken ze er “moffen” van doar kon je de handen ien doen.
Hoe zit het nou met die mollebulten? Nou ik leef ien n hol. Zo mag ik het wel noemen. Een groot onnergrondse ruumte. En doar kommen verschillende gangen op uut. Enerzijds om eventueel te kennen ontsnappen. Vluchten dus. Ien noodgevallen. Annerzijds om argens hèn te kennen goan. Zoas ik zopas aal zee: een wiefke versieren. Sums zit er aan t ène van elke gang een mollebult. Mien ontdekker har googeld op e telefoon om wat meer te wieten te kommen over mien doen en loaten. Nou doar wer ze niet wiezer van. Want wat ston ien die telefoon? Hiel dom, allèn mor over “de mol”. Beter zegt: “Wie is de Mol”. Dat ben ik dus niet. Gelukkig har ze es ien n ver verleden, veur heur verjoardag, n boekje kregen van n tante. Dat was ien 1955. Toen hadden ze nog nooit van t fenomeen: wie is de mol heurt. Nou ien die encyclopedie, ston uutgebreid hoe en wat ik ben en wat ik doe en hoe ik het doe. Allèn ston er niet bij hoeveul noakommelingen ik per keer kriegen ken. Dus doar mos ze verder noar op zoek. En ze het vonnen. Ik ben een onder de grond spitssnuitig zoogdier. Met groafpoten. Doar ston niet bij hoeveul kleintjes wij per keer kriegen kennen. En as ik er goed bij noadenk, zien de minsen doar nooit wat van. Ik bedoel, hoeveul kleintjes wij kriegen. Leutje moltjes dus. Zal ik jem dat even vertellen? Nou wij kriegen gemiddeld vier leutje moltjes. Ze bennen noakend, bloot dus, koal, blind en hulploos. Roace van kleur. Zo mooi en lief.
Nou las ik ien e krant van 27 jannewoari 2024, dat we niet meer ien stad grunnen met molleknippen, vongen worden maggen. Vien ik vanzulfs een loffelijk streven. Want ien Gunnen moeten we behandeld worden as medebewoners. Hoe bedenken ze t. Al die mollebulten betekent dat de grond harstikke gezond is. Zollen degene die dit bedocht hemmen, onner de grond west weden om dat allemoal te onnerzuken? Ik bedenk mor wat. Trouwens ik ben ze nog nooit tegenkommen. As ik zo es met mien snoetje boven de grond kiek en al die mooie mollebulten zie ien t gazon, dat is toch prachtig? Is veule mooier dan al die strakke grasvlaktes. Sportvelden moeten we ofblieven. Doar maggen ze ons wel pakken. En begroafploatsen, dat ken ik nog begriepen. En dan bestijt er ok nog kunstgras. Nou doar heb ik niks met. Doar ken ik niet deurhèn kommen. Vreselijk spul. Nou wieten jem hoe t met mij gesteld is. Ik groaf nog lekker een pooske deur. Dat kennen jem zien. En van mij ofblieven. Succes.
MARTJE