‘Het klootjesvolk kon weer de rambam krijgen’
LEEK – Met ware doodsverachting gooiden de voetballers van het eerste team van voetbalvereniging VV Zevenhuizen zich voor de tegenstanders om de felbegeerde bal te veroveren. Niet dat dit een voetbalcolumn wordt, maar omdat onze zoon in dit team speelt en ik als hij voetbalt meestal op een andere plaats verblijf kwam de zaterdagmiddag voor Pasen prima uit om plaats te nemen tussen de toeschouwers. Plaats wil zeggen, hangen tegen een buis die iedereen moet tegenhouden om bij een doelpunt juichend het veld op te rennen of de scheidsrechter te belagen als deze een ‘foute’ beslissing neem. Zelf had ik jaren geleden alleen een dodelijk schot als ik terug schoot op eigen doel. Verder niet geschikt en geen tijd. Mijn vader was melkboer en als kind van een middenstander werd er heel logisch van je verwacht dat je op zaterdag meehielp om het resultaat uit vier koeienuiers aan de vrouw of man te brengen. Dus geen tijd voor sportieve uitingen. De voetballers van Zevenhuizen betalen net als alle andere sportievelingen in de gemeente contributie. Eigenlijk zouden ze voor al hun inzet een vergoeding mogen ontvangen. Maar, gelukkig is er niemand van hen, bij VEV en Voetbalvereniging Tolbert Leek Combinatie die er maar een moment aan denkt om de hand op te houden. Dat is nu het verschil tussen echte knokkers, die van hun hobby genieten en natuurlijk ook hopen te winnen. Heel anders dan de commissarissen van ABN Amro, die hun navel in hun kaviaar en champagne buiken amper kunnen terug vinden. ‘Heren’ met gladde praatjes en rode wangen, die per dag meer verdienen dan sommige anderen in een heel jaar. En het was nog niet genoeg, er moest ook nog een bonus van een ton bij, want ook de dakgoten moesten nog worden belegd met puur goud. Het klootjesvolk wat er voor had gezorgd dat de bank van hun geld en hun op te houden broek in leven bleef, kon weer de rambam krijgen. Wat een hemelsbreed verschil tussen voetballers die op maandag al hun spieren voelen en commissarissen die spierpijn hebben van het dragen van hun uit de voegen knappende portemonnaie. Genoeg over de ‘heren’, waarvan we volgens een Tweede Kamerlid niet willen weten in welk universum ze leven. Tijdens een bijeenkomst waar de raadsleden een spiegel werd voorgehouden over het eigen reilen en zeilen, deed griffier Mieke Koop een belangrijke mededeling. Voor iemand die houdt van grote getallen het volgende. Raadsleden krijgen elke week gemiddeld duizend A4’tjes om te lezen. Krijgen wil zeggen, via de grote papier bespaarder, de raads-iPad. Raadstukken, ingekomen stukken, achterliggende stukken en vast en zeker ook voorliggende stukken. Agenda’s, moties, amendementen en uitnodigingen. Gelukkig hoeven en kunnen we niet alles tot ons nemen, het hoofd zou spontaan op tilt slaan en de komma’s en vraagtekens zouden de neusgaten uitkomen. Tijdens de ledenvergadering van de Vereniging van Dorpsbelangen DES Zevenhuizen was de achterste zaal van Bar Cafetaria De Appelhof goed gevuld. Zo’n 25 jaar geleden zat ik zelf in het bestuur van DES en een paar agendapunten van nu kwamen me heel bekend voor, waaronder een sportvoorziening voor het dorp. Waarom Oostwold wel en Zevenhuizen niet werd er geuit. Hoewel het een kwart eeuw geleden ook vaak over noaberplicht ging, werd ook nu de burenhulp naar voren gebracht. Dit vooral n.a.v. de bijna-verplichting om het tweede of derde been voor een hulpbehoevende te worden. Positief is dat er volmondig zal worden onderzocht hoe dit aan de vork te steken. Wat dat aan gaat is er in 25 jaar niets veranderd in het meedenkende en meevoelende dorp 7huizen. ‘Ik groet u’. ‘ Moi’.
