Pure verwennerij
Puur natuur
Schuilt er onder velen van ons een soort van Franciscus van Assisi, de heilig verklaarde broeder waar onze dierendag aan is opgehangen. Vanwege dat laatste aspect dacht ik vroeger dat de man iets speciaals met dieren had, maar dat is meer volgens de legenden. Wel is bekend dat hij in zijn jeugd, zeg omstreeks 1200, een feestvierder was (hij kon het zich veroorloven, zijn pa was een rijke stinkerd) die op een gegeven moment ’het licht zag’. Met de oogkwaal die hij had was dat best knap.
Misschien zijn we eerder barmhartig te noemen (ik zal hier niet uitweiden over de Samaritanen), want waarom zijn we toch zo druk in de weer met het (bij)voeren van vogels. Zelf ben ik er nooit een voorstander van geweest. Bij mij overheerste de gedachte dat je het aan de natuur zelf moet overlaten. Met andere woorden: De vogeltjes moeten het maar doen met wat de natuur hen biedt. In tijden van schaarste betekent dit dat de sterksten overleven en de zwaksten het loodje leggen. Natuurlijke selectie heet dat, iets waar ik altijd een voorstander van was, en eigenlijk nog steeds. Laat onverlet dat ik al een tijdje de vogels achter ons huis voer. Daarover schreef ik vorige week dat het in deze tijd dat ik aan huis gekluisterd ben, vanwege administratieve beslommeringen, een mooie afleiding is. Vanuit mijn kamer heb ik namelijk zicht op de voederplek waar het een komen en gaan van vogels is. Het is hier nu altijd dierendag. ’s Morgens vroeg wordt de voorraad aangevuld en ook zodra er een tekort dreigt te ontstaan. Ik doe dat niet meer als het donker wordt, want dan gaan muizen e.d. er mee vandoor. Dat is niet de bedoeling, hoewel het ook dieren zijn.
Overigens zijn de muizen sowieso wel aan bod gekomen. Ik had namelijk mijn voedselvoorraad in het schuurtje op de grond gezet, maar had buiten de waard gerekend. Op een ochtend pakte ik de (plastic) zak met zonnebloempitten en voor ik het wist had ik een spoor van zaden achter me gelaten. Het zijn niet voor niets knaagdieren. Ze wisten er wel raad mee en hadden er een gat in geknaagd en waren aan het plunderen geslagen. Ergens hebben ze een mooi voorraadje aangelegd waarmee ze een tijdje vooruit kunnen. Om ze te slim af te zijn stopte ik het spul in een emmer, maar dat was er één zonder deksel. Ik vermoed dat ze via het hengsel, wie denkt daar nou aan, naar boven konden klimmen om vervolgens in de zak te kruipen om de zaden van hun omhulseltjes te ontdoen. Het was er van vergeven. Zo in het geniep zijn het best vlijtige beestjes. Nu lukt het ze, ik ben door schade en schande wijs geworden, niet meer. De zakken staan in het vervolg op de bovenste trede van een aluminium trapje. Daar komen ze niet op, maar een emmer met een deksel was ook afdoende geweest. Af en toe zie ik ze trouwens nog wel eens op het terras verschijnen om er iets weg te snaaien, maar voor zulke kleine beestjes is het dan wel oppassen geblazen, want zelf kunnen ze ook gesnaaid worden.
Ook bij anderen komen muizen op het terras om te kijken of er iets van hun gading is en Pia Zomer maakte er een serie foto’s van. Zij maakte ook de foto boven dit stukje, een Roodborst. Een leuk vogeltje die ik al op menig kerstkaartje zag afgebeeld. Maar echt leuk is ie niet, want in feite is het een ronduit onverdraagzaam typetje die soortgenoten (in deze tijd) niet in zijn omgeving duldt. Daar kom je wel achter als je meedoet aan de Tuinvogeltelling van IVN Roden die gedurende de maand januari plaatsvindt. Je bepaalt zelf wanneer je dat doet. De spelregels zijn terug te vinden op de website van IVN Roden (Werkgroepen: Vogelwerkgroep) en daar kun je ook een telformulier downloaden (2 delen, van Appelvink tot Zwartkop). Je mag ook een formulier aanvragen en dan komt ie wel in de bus. Zelf ben ik er dus al op tijd bij met het voeren, want het scheelt wel dat ze de weg hierheen weten te vinden en niet bij de buren blijven steken. Het leverde naast de al genoemde Roodborst al heel wat vogeltjes op, zoals die Appelvink, Vink, Groenling en tevens Goudvinken. Naast de ’gewone mezen’ ook de Matkopmees, Zwarte mees, Staartmezen en nog een tiental andere soorten. Vooral de interactie tussen al die vogels is mooi om te aanschouwen!
Misschien zijn we eerder barmhartig te noemen (ik zal hier niet uitweiden over de Samaritanen), want waarom zijn we toch zo druk in de weer met het (bij)voeren van vogels. Zelf ben ik er nooit een voorstander van geweest. Bij mij overheerste de gedachte dat je het aan de natuur zelf moet overlaten. Met andere woorden: De vogeltjes moeten het maar doen met wat de natuur hen biedt. In tijden van schaarste betekent dit dat de sterksten overleven en de zwaksten het loodje leggen. Natuurlijke selectie heet dat, iets waar ik altijd een voorstander van was, en eigenlijk nog steeds. Laat onverlet dat ik al een tijdje de vogels achter ons huis voer. Daarover schreef ik vorige week dat het in deze tijd dat ik aan huis gekluisterd ben, vanwege administratieve beslommeringen, een mooie afleiding is. Vanuit mijn kamer heb ik namelijk zicht op de voederplek waar het een komen en gaan van vogels is. Het is hier nu altijd dierendag. ’s Morgens vroeg wordt de voorraad aangevuld en ook zodra er een tekort dreigt te ontstaan. Ik doe dat niet meer als het donker wordt, want dan gaan muizen e.d. er mee vandoor. Dat is niet de bedoeling, hoewel het ook dieren zijn.
Overigens zijn de muizen sowieso wel aan bod gekomen. Ik had namelijk mijn voedselvoorraad in het schuurtje op de grond gezet, maar had buiten de waard gerekend. Op een ochtend pakte ik de (plastic) zak met zonnebloempitten en voor ik het wist had ik een spoor van zaden achter me gelaten. Het zijn niet voor niets knaagdieren. Ze wisten er wel raad mee en hadden er een gat in geknaagd en waren aan het plunderen geslagen. Ergens hebben ze een mooi voorraadje aangelegd waarmee ze een tijdje vooruit kunnen. Om ze te slim af te zijn stopte ik het spul in een emmer, maar dat was er één zonder deksel. Ik vermoed dat ze via het hengsel, wie denkt daar nou aan, naar boven konden klimmen om vervolgens in de zak te kruipen om de zaden van hun omhulseltjes te ontdoen. Het was er van vergeven. Zo in het geniep zijn het best vlijtige beestjes. Nu lukt het ze, ik ben door schade en schande wijs geworden, niet meer. De zakken staan in het vervolg op de bovenste trede van een aluminium trapje. Daar komen ze niet op, maar een emmer met een deksel was ook afdoende geweest. Af en toe zie ik ze trouwens nog wel eens op het terras verschijnen om er iets weg te snaaien, maar voor zulke kleine beestjes is het dan wel oppassen geblazen, want zelf kunnen ze ook gesnaaid worden.
Ook bij anderen komen muizen op het terras om te kijken of er iets van hun gading is en Pia Zomer maakte er een serie foto’s van. Zij maakte ook de foto boven dit stukje, een Roodborst. Een leuk vogeltje die ik al op menig kerstkaartje zag afgebeeld. Maar echt leuk is ie niet, want in feite is het een ronduit onverdraagzaam typetje die soortgenoten (in deze tijd) niet in zijn omgeving duldt. Daar kom je wel achter als je meedoet aan de Tuinvogeltelling van IVN Roden die gedurende de maand januari plaatsvindt. Je bepaalt zelf wanneer je dat doet. De spelregels zijn terug te vinden op de website van IVN Roden (Werkgroepen: Vogelwerkgroep) en daar kun je ook een telformulier downloaden (2 delen, van Appelvink tot Zwartkop). Je mag ook een formulier aanvragen en dan komt ie wel in de bus. Zelf ben ik er dus al op tijd bij met het voeren, want het scheelt wel dat ze de weg hierheen weten te vinden en niet bij de buren blijven steken. Het leverde naast de al genoemde Roodborst al heel wat vogeltjes op, zoals die Appelvink, Vink, Groenling en tevens Goudvinken. Naast de ’gewone mezen’ ook de Matkopmees, Zwarte mees, Staartmezen en nog een tiental andere soorten. Vooral de interactie tussen al die vogels is mooi om te aanschouwen!
