Wie wat bewaart, die heeft wat...

Aan het hele Sinterklaasverhaal doen we graag mee, maar heel veel andere kindermythes houden we hier in huis niet in stand. Zo kan de tandenfee de weg naar ons dorp niet vinden en de Kerstman, die komt alleen in andere delen van de wereld. Met het vieren van sinterklaas en daarna altijd de verjaardag van oudste dochterlief vond ik het absolute waanzin ook nog eens onder die boom een pakje te leggen. ‘Zijn jullie niet genoeg verwend?’ en ‘jullie hebben écht álles wat je hartje begeerd’ liet ik de dames weten als ze voorzichtig polsten of er ook onder die boom nog wat zou liggen. Maar dit jaar besloot ik anders. Nou kan ik zeggen dat hier totaal geen eigenbelang in het spel was. Ik kan zelfs een aantal redenen opnoemen van a. ik had al genoeg voor Sinterklaas en wilde de kinderen ook niet téveel verwennen dus ik hield cadeaus over die ik in de chaos al wel gekocht had en b. de setjes met nagelsteentjes en lak zouden de dames op Eerste Kerstdag mooi even zoet houden terwijl manlief en ik probeerden het huis om te bouwen om met de hele familie te gaan gourmetten. Maar de echte reden is c: ik kwam zo’n heerlijk setje badzout en badolie voor mezelf tegen waar ik mezelf al de halve Kerst in zag dobberen. Eigenbelang dus en zo belandden er voor het eerst toch pakjes onder onze boom. Reden a. en b. bleken overigens gegrond. De dames hadden méér dan genoeg al in de zak gehad en zij waren inderdaad mooi een poos zoet op eerste kerstdag. Win-win. Alleen die halve kerst in dat bad dobberen, dat kwam er niet zo van. Er moest van alles klaargezet worden, er was bezoek, er moest wat gewerkt worden, gepuzzeld, de nodige films gekeken en voor ik het wist was mijn badzout en badolie onaangebroken door de dagen gekomen. Maar zoals ik de dames ook altijd voorhou: wie wat bewaart, die heeft wat, dus een weekje later waagde ik me aan het zout. De geur beloofde veel goeds, maar eenmaal in het bad, leek het effect minimaal. Omdat ik wel van het type overdaad ben, gooide ik van lieverlee het hele zakje leeg en kwam heerlijk ruikend er weer uit. Een week later stond de olie op de planning. Opnieuw ging ik voor overdaad; het zout had me immers geleerd dat zuinig beginnen geen zin had. Dit keer ging de halve fles erin. Het geurde fantastisch, maar het bleek veel en veel te veel. De haren bleven vet na twee keer wassen en al glibberend lukte het me amper weer uit het bad te komen. Na lang schrobben lukte het me enigszins schappelijk voor de dag te komen, toen moest het hele bad nog weer olievrij worden gemaakt. Omdat ook de vloer inmiddels glad was, pakte ik ook dweil er maar bij. Al zwetend van het warme bad, kon ik bijna opnieuw weer onder de douche. Er staat nog een half flesje op me te wachten, die zal nog wel even meegaan denk ik. Volgend jaar moet de Kerstman ons huisje maar weer overslaan.