Noordenvelders: Yvonne van der Molen
PEIZE – ‘Het voelde als thuiskomen toen we 14 jaar geleden naar Peize kwamen’, zegt deze Noordenvelder. Yvonne van der Molen werd geboren in Norg maar verhuisde op 8-jarige leeftijd naar het Groninger land. Ze leerde er haar man kennen, maar toen er kinderen kwamen en ze daarna noodgedwongen op zoek moesten naar een aangepaste woning werd Peize hun veilige thuishaven. ‘Alles moest gelijkvloers voor onze meervoudig complex gehandicapte zoon Koen’, vertelt Yvonne.
Ze voelde het meteen, dat er iets was met Koen. Maar ze werd weggezet als een jonge moeder met weinig ervaring. Koen was een huilbaby, krijste het grootste deel van de dag. ‘Tot ik iets zag aan z’n ogen.’ Koen bleek blind. Niet veel later, dat was omdat Yvonne geen ontwikkeling zag, kwamen ze erachter dat hij ook met z’n gehoor niets deed. ‘Koen bleef huilen. Wat voelde ik me een waardeloze moeder.’ Na 7 maanden ploeteren werd hij opgenomen, eigenlijk om Yvonne te ontlasten. ‘De verpleging zag gelijk dat deze jonge moeder niet zeurde. Koen was meervoudig complex gehandicapt.’
Na de eerste epileptische aanval, een jaar later, lag Koen 9 maanden in het ziekenhuis. Hij kreeg de Mexicaanse griep en leek het niet te overleven. ‘Toen wilde ik hem thuis hebben. Maar wonder boven wonder werd hij beter. Al moesten we ons wel voorbereiden op een overlijden binnen een half jaar.’
Koen werd uiteindelijk 5 jaar. Na een operatie aan een liesbreuk en het rechtzetten van een nekwervel door een manueel therapeut heeft hij nooit meer gehuild. ‘Hij leefde in zijn eigen wereldje en genoot lachend van ons om hem heen. We hebben er altijd iets moois van gemaakt.’
Het is nu 10 jaar geleden dat Koen overleed. ‘Ik heb het een plek gegeven, maar er zijn nog vaak periodes dat het niet goed gaat met mij’, aldus Yvonne. Ze vond haar afleiding in sporten. ‘Het was toen ik merkte dat ik de trap opliep en zwart werd voor m’n ogen.’ Ze ging wandelen en joggen en vond daarin haar weg. Hardlopen, en dan vooral lange afstanden, dat werd echt een doel in haar leven. ‘Het is waar ik blij van word, van buiten zijn.’ Nu, door blessureleed, ook op de fiets.
‘Hebben jullie ook iets moois gehaald uit de periode met Koen in jullie leven?’ was de vraag. ‘Jazeker, we zijn heel anders in het leven gaan staan in deze materialistische wereld’, was het antwoord van Yvonne. ‘Wij hebben geleerd om mensen niet buiten te sluiten.’ Ook hopen Yvonne en haar echtgenoot dat de regelgeving voor mensen die te maken krijgen met een dergelijke situatie duidelijk mag zijn. In een situatie die al zo zwaar was, kregen zij te maken met een regelgeving die steeds veranderde. Het voelde alsof ze aan alle kanten werden tegengewerkt. Het zorgde ook voor spanningen in hun relatie. ‘Maar ik wist, als je een kind verliest, dan kun je toch alles aan? Gelukkig vonden we elkaar weer door echt naar elkaar te luisteren’, vertelt Yvonne.
Na het overlijden van Koen was Yvonne nog een half jaar thuis. Maar ze wist dat ze daar niet beter van werd. Ze ging weer aan het werk en liet zich als zzp’er inhuren door verschillende kapsalons. ‘Ik heb het druk nu, werk een paar dagen in Bedum, maar ben nu ook te vinden in de Hoprank. Ik heb me er in eerste instantie tegen verzet, permanentjes zetten, maar ik heb het fijn daar én lekker dicht bij huis.
Toen haar oudste zoon Thijs stopte met fietsten, miste ze dat heel erg. Zo zit ze sinds die tijd op haar crosser, maar is ze als vrijwilliger ook te vinden bij veel wielerwedstrijden. ‘Ze vroegen mij bij het wielercomité in Peize, maar inmiddels word ik door een goede vriendin vaker gevraagd in het wielergebeuren. Ze is inmiddels onderdeel van het kernteam van Courage Events. ‘Bedenk wel’, zegt Yvonne, ‘zonder vrijwilligers is er gewoon geen sport.’
Afgelopen zondag was ze chaparone bij het NK veldrijden. Daar moest ze de winnaressen vanaf de finish naar de opfristent, naar het podium en naar dopingcontrole begeleiden. ‘Een belangrijke en leuke taak om in de gaten te houden wat ze eten en drinken.’
We sluiten af met Oggy, de kat en het maatje van Yvonne, die zich al miauwend aandient. ‘Onze oudste kreeg hem een jaar na het overlijden van z’n broertje. Hij is heel aanhankelijk en loopt zelfs vele meters mee als ik joggend m’n kilometers maak.’ Een gezellige toevoeging aan het gezin Van der Molen.
