Zielig
Afgelopen week heb ik doorgebracht op Terschelling. De waddeneilanden mogen zich regelmatig verheugen op een bezoek, hoewel ik daarbij wel een voorkeur heb voor Schiermonnikoog en Ameland. De eerste omdat het zeer geschikt is voor een dagtripje en de tweede omdat familie er een appartement heeft waarvan af en toe gebruik kan worden gemaakt. Terschelling bezocht ik vaak in mijn jeugdjaren, maar als ’oudere’ was het alweer pakweg 20 jaar geleden dat ik er was.
Terschelling is een prachtig eiland dat veel heeft te bieden. Zoveel dat ik er in een week tijd nauwelijks aan toekwam om van alle natuurschoon te genieten. Enerzijds was het een gevolg van het minder goede weer waardoor het kijken naar vogels er een beetje bij inschoot. Anderzijds was ik na aankomst vooral geïnteresseerd in wat de bossen aan paddenstoelen zouden bieden na het ’gunstige’ vochtige weer van de periode ervoor. Op het eiland zijn drie vrij grote boscomplexen waarmee ik de eerste dagen zoet was. Daarna sloeg het weer om en moest noodgedwongen opnieuw de luwte van de bossen worden opgezocht, tenminste wanneer er een wandeling werd gemaakt. Met aangepast tenue is dat nog heel goed te doen, maar niet om met je kijker (of telescoop) in striemende regenbuien naar vogeltjes te speuren. De lol is er dan snel af. Bovendien houden vogels zich met slecht weer gedeisd. De laatste dagen was het weer redelijk goed en werden er toch nog enkele mooie soorten gescoord, waaronder de Grote- en Kleine jager en een Grauwe franjepoot.
Paddenstoelen waren er des te meer en in zo’n totaal ander milieu tref je soorten die je op het vasteland minder vaak of zelden ziet, met uitzondering van het duinendistrict. Er zijn paddenstoelen bij die hun naam aan het voorkomen in dit gebied ontlenen, bijvoorbeeld de Duinstinkzwam, Duintaailing en Duinparasolzwam. Overigens kun je langs de schelpenpaden in Drenthe juist wel weer soorten zien die je ook op de eilanden tegenkomt. Kalk is voor Drenthe eigenlijk een gebiedsvreemd iets dat een specifieke mycoflora (zwammen) kent. Niet voor niets pleiten paddenstoelenliefhebbers er voor deze paden in stand te houden. Uiteraard voor het beoefenen van hun hobby, maar toch zeker ook omdat je ze mag zien als cultureel erfgoed. Het hoort gewoon bij Drenthe. U weet dat fietsers op de eilanden vooral langs schelpenpaden worden geleid en dus heb ik daarlangs ook heel wat kilometers afgelegd. Lopend, want fietsend zie je nauwelijks paddenstoelen of het zou een Grote parasolzwam moeten zijn. Bovendien moet je als fietser toch de aandacht er een beetje bij houden voor andere gebruikers van het pad, want de paden zijn tamelijk smal.
De keren dat ik er langs liep kwam ik nogal eens konijnen tegen, vooral zieke (zie foto). Zo lang ik me kan heugen kom ik tijdens vakanties op de Waddeneilanden (al 60 jaar lang) zieke (myxomatose) konijnen tegen. Dat heeft de konijnenstand dusdanig gedecimeerd dat er vee van Terschellinger boeren is ingezet om verruiging van de duinen tegen te gaan. Door verruiging dreigt namelijk specifieke (bijzondere) duinflora te verdwijnen, hetgeen men op deze wijze wil voorkomen. Dat heeft zonder meer al zijn vruchten afgeworpen en een mooie bijkomstigheid is dat konijnen er ook van profiteren. Er ontstaan immers weer nieuwe voedselgebieden. In het verlengde daarvan zijn er vogels die weer profijt hebben van de aanwezigheid van konijnen. Voor één soort was het begrazingsproject vooral ook bedoeld, namelijk de Tapuit. Deze vogel is in Nederland als broedvogel sterk in aantal achteruit gegaan, omdat ze konijnenholen als broedplaats gebruiken. Op Terschelling is het aantal broedparen al gestegen. Nog even terug naar de foto, naar dat zielige konijntje met zijn opgezwollen ogen en snotterige neus. Zijn hol kon hij niet meer terugvinden en bibberend in de regen en amechtig hijgend wachtte het op zijn einde. Vroeger maakte ik effectief een einde aan zo’n ellendig bestaan, maar tegenwoordig kan ik dat amper opbrengen. Ik zat me wel af te vragen waarom er geen opvang is geregeld voor zieke konijnen, zoals voor veel andere ’zielige’ dieren.
