NOORDENVELDERS: Saskia Luehof

PEIZE – Zij wordt door mensen met gezondheidsproblemen vaak als eerste aangesproken. Saskia Luehof, woonachtig ín en al 25 jaar werkzaam als huisarts in Peize. In een tijd dat meisjes én techniek gepromoot werd, werd de nog jonge Saskia van huis uit ook deze richting uit gestuurd. Met een club meiden ging ze naar de open dagen van verschillende studies en zag ze onder meer scheikunde en wiskunde voorbij komen. ‘Maar toen we op een vriendin moesten wachten, die nog iets wilde volgen, stonden we voor de deur van geneeskunde.’ Geheel argeloos stapten ze daar naar binnen. Saskia was meteen enthousiast en niet veel later zat ze in de schoolbanken voor deze studie. Vooral het contact met mensen, dat was wat haar heel erg aansprak. Dat ze huisarts is geworden is dus min of meer toeval.

Tijdens de studie leek kindergeneeskunde de richting waar haar hart naar uit ging. Toch moest ze na het lopen van haar coschap concluderen dat ze het te specialistisch vond. ‘Ik wilde me breder inzetten.’ Dat had ze bij het lopen van het coschap in een huisartsenpraktijk inmiddels ervaren.’ In mei 1998 studeerde ze af en stuurde ze alle huisartsen in de buurt een brief. Dokter De Grooth reageerde. Hij kon wel iemand gebruiken. Zo begon ze in het dorp waar ze ‘toevallig’ al anderhalf jaar woonde.

Vanaf 2004 runt Saskia de praktijk samen met collega-huisarts Tiny Lammers. En in die 20 jaar is er volgens Saskia veel veranderd. ‘Inmiddels lopen we in de praktijk met 14 mensen rond. Dat komt omdat er steeds meer protocollaire zorg naar praktijkondersteuners gaat.’ De huisarts houdt daarmee de ‘zaken’ die meer tijd kosten. ‘En wat is het dan fijn dat we nu meer tijd voor onze patiënten hebben gekregen.’ Consulten zijn van 10 naar 15 minuten gegaan. Dat geeft meer rust. Wel houdt deze verandering ook in dat praktijken meer ‘lean’ moeten gaan werken, hetgeen wil zeggen dat de bedrijfsvoering meer moet worden gestroomlijnd.

Én huisarts zijn én wonen in hetzelfde dorp, het is voor Saskia geen probleem. ‘Natuurlijk kreeg ik wel eens iemand uit de buurt aan de deur met een vraag, maar ik heb dat nooit vervelend gevonden. Ik doe m’n boodschappen daarvoor in ieder geval nooit buiten het dorp’, lacht Saskia. Sterker nog, ze geniet van het dorpse, dat ze van haar patiënten de achtergronden mag leren kennen. Het is voor haar zeker een meerwaarde, dat ze een band krijgt met haar patiënten. In een voorbeeld noemt ze de begeleiding in de laatste levensfase. ‘Dát, maar ook de nazorg aan nabestaanden, het schept een band.’

‘Minder leuk aan het vak? Ieder vak heeft minder leuke dingen, de administratieve rompslomp, daar heb ik minder mee’, zijn haar woorden. ‘Al wordt dit in de media momenteel ook erg opgeblazen. Het zorgt ervoor dat niemand meer een praktijk wil overnemen. Zo groots is dat stuk nu ook weer niet hoor’, benadrukt Saskia.

Ze is ook opleider en krijgt elk jaar een huisarts in opleiding in de praktijk. Daar geniet ze van, dat ze op een andere manier met haar vak bezig is. ‘Je komt als huisarts zo vaak dingen tegen die je nooit geleerd hebt. Als je dat mag overbrengen, dat is zo leuk.’ En van elkáár leren, ook dat vindt ze fijn.

In haar vrije tijd is Saskia graag aan het sporten. Met hardlopen neemt ze echt even afstand van alles. Een gevoel wat ze ook krijgt bij haar avondjes bij het koor waar ze zingt. Verder mag ze graag op reis gaan, reizen die meestal worden ingevuld met veel wandelmomenten. En als er dan nog tijd over is, is haar hobby lezen een sluitpost.

Heel kwetsbaar stelt Saskia zich op als haar wordt gevraagd wat haar in de praktijk het meeste geraakt heeft. ‘Dan is toch wel het eerste wat in mij opkomt dat er ooit eens een klacht is geweest. Dat was ingrijpend en heeft veel met mij gedaan’, moet ze bekennen. Gelukkig is ze daar voor zichzelf goed uitgekomen.

Het brengt haar weer terug bij datgene waar ze het allemaal voor doet. Iets kunnen betekenen voor de medemens. Een plan voor de toekomst? Dat heeft ze niet echt. Ze ziet zichzelf dit nog jaren doen. Al zou ze nog wel eens meer in het onderwijs willen doen of zich willen verdiepen in kleine ingreepjes, want dat vindt ze leuk om te doen. ‘Maar dan moet je dat ook eens gaan plannen’, grinnikt Saskia, ‘hoewel, als het er bij blijft, daar is ook niets mis mee. Er mag altijd iets te wensen blijven.’