‘Maggie’s Center opent deuren voor iedereen die geraakt is door kanker’

PEIZE/REGIO – Na maanden van hard werken is het zover. Op 2 april opende het eerste Maggie’s Center van Nederland in Groningen zijn deuren voor iedereen die geraakt is door kanker. ‘Je bent zo welkom’, zijn de woorden van centrumdirecteur Anneke Tjassing. Welkom op de helende en huiselijke plek waar mensen die met kanker te maken hebben (gehad) samen met hun partners, familieleden en vrienden kosteloos terecht kunnen voor een integraal aanbod van professionele psychosociale hulp en begeleiding, als aanvulling op de medische zorg die het ziekenhuis kan bieden.

Het hart van Tjassing ligt al lang bij het welzijn van de medemens. Als pedagogisch medewerker begon ze ooit op de kinderafdeling oncologie in het UMCG. Ze leerde daar tussen leven en dood in te staan. ‘Alles daar bespreekbaar (durven) maken bij ouders en kinderen, dát heeft mij heel erg gevormd.’

Ze vertelt dat Frans Jaspers, destijds lid van de Raad van Bestuur van het UMCG, haar zeker 15 jaar geleden al eens vertelde bezig te zijn met Maggie’s. ‘Ik denk dat jij daar iets in kan betekenen’ waren zijn woorden toen. De tijd bleek nog niet rijp en toen Tjassing, ze woonde voor werk een tijdje in het westen, terugkeerde naar Groningen, kwam ze hem weer tegen. Ze werd manager bij de club vrijwilligers en vrienden van het UMCG en was ook verantwoordelijk voor fondswerving, voor het welzijn van patiënten. ‘Ondertussen bleef Maggie’s mij triggeren en bleef ik bij de ontwikkeling ervan aanhaken.’

Een grote som geld van Remon en Carolien Vos en een bedrag van de Postcodeloterij, C&W De Boer Stichting en enkele andere grote bedrijven zorgden uiteindelijk voor een sluitende exploitatie. Toen was ze om. ‘Ik ga het doen’, besloot ze.

‘Daar zat ik dan vorig jaar juni, aan m’n keukentafel’, vertelt de in Peize woonachtige Tjassing, ‘ik heb eerst lang voor me uitgestaard en bedacht me als ‘chef lege dozen’, en nu? Waar begin ik?’ De bouwcoördinatie lag elders en er was een kundig bestuur, maar verder nog niets. Ze stroopte haar mouwen op en ging aan de slag. Ze merkte dat ze hoe langer hoe meer vleugels kreeg.

Ze is oprecht gelukkig dat ze in 9 maanden iets waardevols hebben kunnen neerzetten. Trots is ze op haar team, het bestuur en alle mensen die hen supporten. ‘Maar ik ben ook wel een beetje trots op mijzelf hoor, ik heb echt wel wat slapeloze nachten gehad.’ Vrijwilligers waren er heus te vinden, maar hoe vind je een verpleegkundige die haar medische handelingen los durft te laten of kan laten. Ze vond ze. ‘Mensen die vanuit hun hart durven werken.’ Verder waren er wat bouwissues, maar de bevlogenheid van de mensen om haar heen sleepten haar er doorheen.

Wie is Maggie

Grondlegger van Maggie’s is de Schotse Maggie Keswick Jencks die in 1993 te horen kreeg dat ze opnieuw borstkanker had. Gedurende haar experimentele behandeling ontstond bij haar en haar verpleegkundig specialist het idee om een kankercentrum op te richten. Samen ontwierpen zij in hun hoofd een soort omgeving naast het ziekenhuis waar je niet alleen tussen de witte muren zou zitten, maar waar je in een relaxte huiselijke sfeer met al je vragen, angsten en onzekerheden terecht zou kunnen. Maggie overleed in 1995 en in november 1996 opende het eerste Maggie’s Center in Edinburgh zijn deuren. Er volgden al gauw meer, in meerdere landen en nu is er het eerste centrum in Nederland.

Op de grond van het UMCG, die door hen om niet aan de Stichting Maggie’s Centers Nederland werd geschonken. Daar valt aan de Vrydemalaan het gebouw op, ontworpen door Marlies Rohmer, Architecture & Urbanism. Maggie’s, wat moet draaien op fondsen, donaties, giften en subsidies.

‘Waar Maggie’s het verschil gaat maken met andere inloophuizen? De helende omgeving’, zegt Tjassing resoluut. Je merkt het meteen als je het nieuwe gebouw op het ziekenhuisterrein van het UMCG binnenloopt. Er wordt gebruik gemaakt van warme materialen en kleuren, waarmee het een intieme sfeer ademt. ‘Maar ook in het lotgenotencontact, niet alleen voor patiënten, maar voor iedereen die door kanker geraakt wordt. Stel je voor, je hebt net je bestraling gehad en je hebt geen zin om in je eigen dorp alweer te worden aangesproken. Hoe fijn kan het zijn dat je hier even stoom kunt afblazen, even kunt landen, alvorens je huiswaarts keert.’ Tjassing wijst naar de grote keukentafel waar er even niemand is die vragen stelt, omdat je vaak in hetzelfde schuitje zit.’

‘Als je geraakt wordt door kanker, staat je wereld op z’n kop. Zowel tijdens de ziekteperiode als daarna. Er is veel reguliere hulp, maar nooit genoeg voor de bulk aan vragen en onzekerheden die je hebt.’ Maggie’s behandelt niet, maar ondersteunt, 5 dagen in de week van 9 tot 5. ‘We hebben vrijwilligers, maar ook professionals als verpleegkundigen, een psycholoog, een maatschappelijk werker, een gedragswetenschapper in huis. Dat maakt dat we onze expertise heel erg dichtbij hebben.’

De officiële opening van het centrum zal pas in september gaan plaatsvinden. Het geeft tijd om de tuin, ontworpen door Piet Oudolf, en wezenlijk onderdeel van het concept Maggie’s als helende omgeving, aan te leggen. Maar volgens Tjassing ook om het aanbod zo compleet mogelijk te maken voor iedereen geraakt door kanker. Én tijd voor haarzelf om een beetje tot rust te komen. De afgelopen maanden bestonden werkweken voor haar zomaar uit 100 uur. Ze had het er graag voor over als ze vanachter de ontmoetingstafel om zich heen kijkt. ‘Kijk toch, hoe mooi’, straalt ze uit.

‘Wat ik straks ga doen? We heten niet voor niets Maggie’s Centers Nederland. We gaan eerst Groningen op de kaart zetten en dan zullen er echt meerdere UMC’s zijn die Maggie’s op hun terrein kunnen gebruiken. En nee, ik ga daarvoor niet verhuizen’, lacht ze, ‘We blijven echt in Peize.’