Zolang het geen kots of koorts is, lopen we door

We zitten duidelijk in de hoek waar de klappen vallen. Kotsen en koorts is de grens van wel of niet naar school gaan en afgelopen week was er altijd wel iemand die één van beide symptomen liet zien. Iedere werkende moeder zal beamen: zieke kinderen, dat is lastig. Lastig voor de kids, lastig voor het werk en lastig voor je schuldgevoel. Wat dat laatste betreft; ik heb er over het algemeen weinig moeite mee om de dames met kleine klachten gewoon bij school af te leveren. Op een paracetamol is de schooldag tot twee uur vaak prima te overleven en wie daarna moe is, kan nog een hele middag op de bank liggen. De ervaring heeft ook al geleerd dat ze op zulke dagen thuis alleen maar stierlijk vervelend worden en daar wordt niemand vrolijker van. Maar goed, kotsende kinderen dat je kan een leerkracht sowieso niet aandoen. Bovendien kijken onze jongste dames bij kots alsof ze doodgaan en het ik-kots-dus-ik-ga-dood-drama is ook teveel voor mijn schuldgevoel. Dát kan ik met een paracetamolletje niet meer oplossen. Koorts is wel daarmee uit de wereld te helpen, maar in mijn optiek is koorts een duidelijk teken dat het lichaam het zwaar heeft en betekent dat gewoon rust en vitamines tot het opgelost is. Afgelopen week was het eerst de middelste die opgaf. Toen ze opstond, voelde ik het al: koorts. Een week eerder liep ze nog met oorpijn op een paracetamolletje door, maar blijkbaar hadden we de strijd toch verloren. Ik leverde de andere twee bij school af en parkeerde de koortsige dame op de bank in ons kantoor. Na in sneltreinvaart alles wat in de brand stond af te hebben gewerkt, wilde ik haar net weer inladen om thuis op de volgende bank te installeren, toen school belde. De jongste stond misselijk en lijkbleek naast de conciërge, of ik haar kon halen. Kots, opnieuw een alarmbel en dus stapte ik resoluut in de auto. Met een emmer tussen haar knieën reed ze mee terug naar huis en zo installeerde ik er niet één maar twee op de bank. Of eigenlijk drie, want de hond doet natuurlijk trouw mee aan het bankhangen. Gelukkig had hij geen serieuze klachten al lag hij er bij tijden wel bij alsof hij het even zwaar had. We wisten de middelste weer op de been te krijgen, maar de jongste bleef nog dagen met koorts en misselijkheid kampen. Hoe sneu het ook is, toen zij eenmaal weer rondliep, ging er toch een zucht van verlichting door ons huishouden. Alleen het feit dat alles anders gaat dan normaal, maakt ons allemaal wat onrustig en mopperig. Helaas was de pret van korte duur. De middelste begon weer opnieuw met koorts en kots. Uiteraard net ná het weekend. Die parkeerden we maar weer op de bank in kantoor. De jongste ging wel heen; dit keer zo doof als een kwartel. Wordt even doorbijten voor juf – en vooral alles op standje-oude-oma toe roepen -, maar het is geen kots of koorts.