De ‘kniepstuvers’ en de zakcenten

Wijs worden met geld is iets waar je nooit te vroeg mee kunt beginnen. Het speelgoedgeld uit het winkeltje is door onze dames inmiddels ingewisseld voor échte spaarpotten met daarin échte centen en daar vind ik niks mis mee. Als echte ‘kniepstuvers’ zitten ze meestal bovenop die centen. Het zakgeld, één keer per week eigenlijk, wordt eerst kritisch nageteld voor het de pot in gaat. Als ik het uitbetaalmoment vergeet – heel geregeld eigenlijk – word ik daar dagenlang eraan herinnerd. En ook na het uitbetalen, mogen ze me er alsnog graag aan herinneren dat ik het – ‘alweer mama!’ - vergeten was. Waar ze toen ze jonger waren nog in de war waren tussen de euro’s en de centen en het uitbetalen van één euro aan de ene en twee keer vijftig cent aan de ander steevast een discussie opleverde waarbij ze er moeilijk van te overtuigen waren dat elk toch écht hetzelfde bedrag kreeg, weten ze nu heel aardig hoe de munten eruit zien. Wat ook meehelpt daarbij is dat de spaarpotten bijna wekelijks op de kop moeten om de tussenstand op te maken. ‘Ik ga even geld tellen’ delen ze dan mede en daar gaan we weer. Stap 1: het losfrunniken van de stop; een waardeloos karweitje waarvoor ik meestal in beeld kom. Stap 2: het zorgvuldig sorteren van muntjes en briefjes. Daarna altijd het meest karweitje wat het meeste voldoening geeft: het optellen van het briefgeld. Vervolgens volgen de twee euro’s, één euro’s en begint het gepuzzel met klein grut. De exacte volgorde als ik de kas opmaak op kantoor wordt ook thuis trouw gekopieerd. Op aanraden van manlief en mij maken ze van de kleinste muntjes dan stapeltjes opgeteld tot één euro om te voorkomen dat dit karwei meer dan een uur in beslag neemt. Oudste dochterlief heeft sinds zij tien is een eigen bankpas. Haar zakgeld wordt wekelijks overgemaakt en daarmee – zo constateerde zij fijntjes – heeft zij er geen last meer van dat ik het uitbetaalmoment nog wel eens vergeet. Het leeggooien van de spaarpot hoeft zij niet meer, bovendien kan zij met haar rekentic zonder problemen oplepelen hoe haar saldo ervoor staat. Zij werkt gestaag aan de outfit van haar pony Flash – en nee, wij hebben niet onze levende dierenschare uitgebreid met een eigen pony, maar deze knuffel heeft ook een kostbaar rekje met accessoires waar ze trouw voor verder spaart. Bij de jongste dames gaat het uiteindelijk optellen van alle losse stapeltjes uit de spaarpot inmiddels steeds soepeler en dit blijkt een hele fijne oefening voor het schoolwerk. Hoewel wij elke keer als iemand verkondigt ‘ik ga even geld tellen’ allemaal diep beginnen te zuchten, menen manlief en ik hier toch educatief heel goed bezig te zijn. Een laatste CITO-score van de dames bleek echter op rekenen juist wat lager uit te vallen dan anders. ‘Ja’, zei de juf, ‘ik heb het nog even nagezocht en dat zit hem vooral in de sommen met geld. Hebben jullie enig idee waar dat inzit?’ Nou nee.